Jak mógłby wyglądać Lublin w przyszłości, centrum miasta, wzgórze zamkowe, cały obszar podzamcza. Wyobraźmy sobie miasto które tętni życiem, jest przyjazne dla pieszych, ruch kołowy został zminimalizowany albo go nie widać, jest zielone, ma mnóstwo terenów rekreacyjnych i jednocześnie eksponuje swoją największą zaletę, bogatą historię, zabytki. Czysta rzeka Czechówka przepływa przez centrum, wzdłuż niej spacerują mieszkańcy i turyści, nieopodal, na dużych błoniach odbywają się koncerty, imprezy sportowe, pikniki. Wyobraźmy sobie, że jesteśmy na tych błoniach, na dużej łące która spaja najciekawsze miejsca miasta. Z jednej strony widzimy Wzgórze Czwartek, które dominuje nad uporządkowaną nową zabudową śródmiejską, z drugiej strony góruje nad nami Wzgórze Zamkowe oraz ścisłe centrum miasta. Tuz przed zamkiem intrygują nas szklane prostopadłościany, podchodzimy bliżej, okazuje się, że to Muzeum Ziemi Lubelskiej, schowane pod ziemią i połączone z zamkiem. Rozglądamy się wkoło, mało samochodów natomiast dużo spacerujących ludzi, plac zamkowy już nie jest parkingiem, samochody zapadły się pod ziemię, dosłownie. Cały obszar Podzamcza został zaktywizowany, nie jest to już miejsce, które pamiętają starsi mieszkańcy Lublina. To zupełnie nowa część miasta, która odmieniła postrzeganie całego śródmieścia.
Niestety stan dzisiejszy jest zupełnie odmienny, obszar Podzamcza jest terenem zaniedbanym, nieuporządkowanym z przypadkowa zabudową. Jest to teren odcięty od ścisłego centrum Aleją Tysiąclecia i właśnie ta bariera, naszym zdaniem, jest głównym powodem degradacji tego fragmentu miasta. Dwie atrakcyjne części miasta, Wzgórze Zamkowe łącznie ze ścisłym centrum oraz Wzgórze Czwartek, rozdzielone zostały intensywnym ruchem kołowym i zaniedbanym terenem Podzamcza.
Pierwszym krokiem projektowym była likwidacja tej bariery. Zagłębienie drogi i utworzenie nad nią łąki powoduję, że ulica Zamkowa ma swoją kontynuacje w postaci pieszych ścieżek meandrujących po Wzgórzu Zamkowym w kierunku północnym. Umożliwienie bezkolizyjnej komunikacji pieszej, ukrycie najbardziej uciążliwej drogi w podziemnym tunelu, spowoduję, że teren Podzamcza stanie się atrakcyjną i dobrze połączoną z centrum częścią Lublina. W przestrzeni pomiędzy Aleją Tysiąclecia a zamkiem, wykorzystując kubaturę nowo projektowanej skarpy, zaproponowaliśmy budowę obiektu kulturalnego np. Muzeum Ziemi Lubelskiej, oraz parkingów podziemnych. Schowanie samochodów pod ziemię, wyeksponowanie głównego wejścia do obiektu kulturalnego (muzeum) na Placu Zamkowym uczyni ten plac atrakcyjną przestrzenią publiczną. Nowy obiekt nada placowi wysoką rangę odpowiednią do jego lokalizacji.
Drugi krok projektowy to wyeksponowanie i oczyszczenie rzeki Czechówki. Dzieli ona Podzamcze na dwie części: północną gęsto zabudowaną o charakterze śródmiejskim oraz południową, rekreacyjną, łąkę która jest kontynuacją Wzgórza Zamkowego. Sama rzeka pełni ważną rolę dla całego śródmieścia, wzdłuż niej projektujemy szeroki trakt pieszy, pasaż, ścieżkę rowerową a sąsiedztwo projektowanych błoni spowoduje, iż stanie się najważniejszym rekreacyjnym fragmentem miasta. Północna część Podzamcza została przeznaczona na intensywną zabudowę o różnej funkcji i zróżnicowanej wysokości. Została zaprojektowaną tak aby wyeksponować znajdujące się tam zabytki (cerkiew i zdrój).
Pozostałe decyzje projektowe są konsekwencją zastanego układu urbanistycznego, próbą odpowiedzi na oczekiwania ze strony miasta. Polegały na uzupełnieniu istniejącej zabudowy, zaprojektowaniu zieleni jako kontynuacji terenów rekreacyjnych Wzgórza Zamkowego, oraz zdefiniowaniu wolnych obszarów przy ciągach komunikacyjnych.
teren opracowania
wybrany fragment
schematyczne przekroje
